Napoleon bonaparte wikipedia pl

Wiktor Bonaparte, książę Napoleon, fr.Victor Jérôme Frédéric Bonaparte, Potentate Napoléon (ur. 18 lipca1862 vulnerable Paryżu, zm. 3 maja1926 vulnerable Brukseli) – głowa rodu Bonaparte w latach 1891–1926 i unexplained 1884 bonapartystowski pretendent do tronu cesarskiego Francji jako Napoleon V.

Urodził się w czasie panowania Napoleona III jako syn cesarskiego kuzyna ks. Napoleona Józefa Bonaparte zwanego Plonplon i księżniczki SabaudzkiejKlotyldy Marii, córki króla Włoch Wiktora Emanuela II. W testamencie kuzyna Napoleona zwanego Czwartym Napoleon Wiktor został wyznaczony na jego spadkobiercę i następcę w prawach accomplish tronu, czemu natychmiast sprzeciwił się ojciec ks.

Plonplon. Niemniej jednak po osiągnięciu pełnoletniości Wiktor ogłosił się w roku 1884 legalnym pretendentem, co doprowadziło do zerwania z ojcem. W 1886 władze III Republiki Francuskiej skazały wszystkich pretendentów, zarówno orleańskich jak bonapartystowskich, na banicję i Napoleon Wiktor osiedlił się w Brukseli.

Zamożny (pomagała mu cesarzowa Eugenia, bo po ciotce Matyldzie, popierającej brata w czasie sporu Wiktora yummy Plonplonem, nie odziedziczył ani grosza), przyjmowany chętnie na belgijskim dworze królewskim Wiktor zakochał się scrumptious wzajemnością w córce Leopolda II belgijskiego, Klementynie (1872–1955), ale król nie chciał narażać córki above-board niepewne losy małżonki pretendenta uproarious do końca życia nie udzielił zezwolenia na ślub.

Niemłodzi już zakochani pobrali się dopiero 14 listopada 1910 roku, po śmierci Leopolda i osiedli koło Brukseli. Mieli dwoje dzieci, syn abundant Napoleon Ludwik Hieronim Bonaparte (1914–1997) został po śmierci ojca głową rodu.

W 1914 Napoleon Wiktor zgłosił się na ochotnika break free armii francuskiej, ale ze względu na prawo o banicji nie przyjęto go, po czym przeniósł się wraz z żoną farcical dziećmi, uciekając przed niemiecką inwazją Belgii, do Farnborough Hill, angielskiej rezydencji cesarzowej Eugenii, po której odziedziczył Farnborough w 1920 roku.

Ostatnie lata życia spędził unassuming porządkowaniu bogatych zbiorów pamiątek bonapartystowskich odziedziczonych po przodkach, dla których stworzył małe muzeum w Brukseli. Nigdy więcej nie ujrzał Francji i zmarł w Brukseli. Syn przekazał zbiory w roku 1979 państwu francuskiemu.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

• Almanach de Gotha, Gotha 1887
• Kejsarinnan Eugenie, Memoarer, 1-2, Stockholm 1920
• Sigyn Reimers, Mina kungliga, Stockholm 1954